Lang,lang geleden in een land hier ver vandaan leefde eens een jonge koningin. Ze was rijk, intelligent en beeldschoon. De Goden waren haar echter niet alleen gunstig gestemd. Ze was ook jaloers, ijdel en afstandelijk.
De koningin woonde in een gigantisch kasteel, wat omringd werd tot in de verste verten door landerijen, velden, kanalen en dorpen. Zij hoorden haar allen toe. Voor de dood van haar gemaal hadden hij en de koningin een heel bijzondere tuin laten aanleggen binnen de muren van het kasteel. Er bloeiden alleen uitheemse bloemen en planten. Er vlogen de meest exotische vogels rond en op de aarde krioelden de meest bizar gekleurde salamanders en kevers. De koningin had altijd met enige spot toegekeken hoe haar echtgenoot zich om de tuin bekommerde en hoeveel tijd hij er in stak. Op zijn strengste instructies zorgde nu de koninklijke tuinman voor de tuin , opdat deze niet verloren zou gaan. De koningin bezocht de tuin nauwelijks. De felgkleurde flora en fauna was niet aan haar besteed.
Na jaren van oorlog met het naburige Groothertogdom sloot de koningin vrede. Alle gevangen werden vrijgelaten en de wapens werden verbrand. Op haar uitnodiging kwam de Groothertog zelf op bezoek om een groot feest bij te wonen om te vrede te vieren.
De Groothertog was altijd zeer innig bevriend geweest met de overleden koning en hij wist van zijn voorliefde voor exotische planten ,bloemen en dieren. Hij had een prachtige verzameling vlinders meegenomen van een van zijn reizen naar de Nieuwe Wereld. Tijdens het feestbanket werd er eerst een net opgetakeld en daarna geopend en honderden vlinders fladderden alle kanten uit. Ze hadden vleugels van paarlemoer en diamant, zo schitterend en ze gaven een zoete,bedwelmende geur af. De gasten van de koningin slaakten kreten van bewondering. De avond was een groot succes. De koningin sloeg de knappe, innemende Groothertog eens beter gade. Bij nader inzien was hij razend knap. Zijn aanvankelijke bravoure interpreteerde ze nu als trots en zijn gekrulde lip niet langer als minachting , maar sensueel. Na een aantal dagen van feesten begaf zij zich op een zwoele avond naar de gastvertrekken van de Groothertog. Zij verliet deze pas laat de volgende dag. De tijd verstreek en inmiddels was de romance tussen de Koningin en de groothertog geen geheim meer. Hun onderdanen vroegen zich af, hoe het ooit mogelijk was geweest dat deze twee landen zo lang op vijandige voet met elkaar hadden geleefd. Op een ochtend, bij het ontwaken, werd de Groothertog wakker van een licht gefladder tegen zijn huid. Het was de prachtigste vlinder die hij ooit had gezien. Zijn vleugels glansden als satijn en zijn bewegingen waren nog sierlijker dan die van de beste balletdanseres. ‘Lieve groothertog sprak de vlinder, ‘ik bewonder u al weken. U bent zo een mooie Groothertog, mag ik even op uw wang zitten?’ De Groothertog was ontroerd door de opmerking van de vlinder en knikte. ‘Natuurlijk lieve vlinder , dat mag’. De dagen die daarop volgden week de vlinder geen moment van zijn zijde. De Groothertog had hem zelfs vernoemd naar Obispo, zijn beste schutter. Tijdens de wandelingen, toernooien, jachtpartijen maar ook ’s nachts tijdens het minnekozen, de vlinder was er altijd. Het begon de koningin behoorlijk te irriteren. Zij wilde de onverdeelde aandacht van de Groothertog. In al zijn verliefde blindheid en goedertierenheid had hij geen erg in de jaloezie van zijn gemalin. Integendeel, de vlammen van zijn hartstocht laaiden hoger en hoger op en omdat nog eens kracht bij te zetten, stuurde hij een bode om de meest unieke, grootste uitbundig gekleurde en zeldzaamste bloem ter wereld te zoeken. Deze wilde hij schenken aan de koningin als bewijs van zijn liefde. ‘Winters en zomers, lentes en herfsten,ga de wereld rond en breng mij de bloem die de koningin overtuigt van de hoeveelheid liefde de ik voor haar koester!’
En zo geschiedde. De bode reisde jaren lang de wereld af. In zijn afwezigheid liepen de spanningen aan het Hof hoog op. De vlinder die verliefd was op de Groothertog was een doorn in het oog van de koningin. Ze verloor langzaam haar schoonheid en haar verstand omdat ze verteerd werd door jaloezie. Op een nacht hulde zij zich in vodden en ging in het Woud van de Hoge Sparren op zoek naar de stulp van de tovenaar, Kazkadenk. Kazkadenk was tevens een edelsmid, wetenschapper en filosoof. Van onder haar armoedige mantel haalde koningin een glazen kooi tevoorschijn. Obispo fladderde er in paniek heen en weer. Ze sprak streng tot Kazkadenk. ‘Vermoord deze vlinder en maak van zijn buik een oogverblindende ring. Die ring breng je me morgen voordat de vogels zingen en de zon lacht’ . De tovenaar knikte nederig en volbracht zijn taak.
De volgende avond, tijdens het diner, stond de koningin langzaam op uit haar zetel en liep naar de andere kant van de tafel. Ze zette een klein gouden kistje neer voor de Groothertog. ‘Voor jou, mijn lief’, fluisterde ze. Enkele seconden verstreken en de Groothertog die minuten, uren, en dagen met Obispo had doorgebracht herkende de buik van de vlinder in een oogwenk, gelijk een amethyst gedrenkt in vloeibaar fluweel. Geschrokken stond hij op waarbij zijn zetel omviel. Hij werd lijkbleek. ‘Maar..dat is…’ De koningin genoot van de uitwerking van haar snode plan. ‘Wel? Wat moest ik doen? Je gaf de voorkeur aan een fladderend schepsel boven mij!’ Ontroostbaar en wenend stormde de Groothertog de eetzaal uit. Hij gaf zijn stalknechten opdracht zijn paard te zadelen, en tevens die van zijn dienaren. Even later galoppeerden zij de ophaalbrug af, de duisternis in.
Nu er geen Groothertog meer was om lief te hebben, noch een vlinder om te haten vond de koningin in geen enkele emotie of bezigheid nog tevredenheid. Ze had geen eetlust meer en keek niet meer in de spiegel. Verdwaasd en vermagerd liep ze door de gangen van het enorme kasteel en krabde haar diensters toen deze probeerden haar te behagen.
Op een dag verscheen de bode. Hij was eindelijk terug van zijn vele omzwervingen. Hij opende een massieve zilveren kist waarin de mooiste bloem lag , die je ooit hebt gezien. Hij rook heerlijk, naar de zoute zeedruppels op lichamen die lang in de zon hebben gelegen, naar duizenden buikdanseressen die hebben gebaad in sandelhout en wier sluiers omhoog kringelen de woestijnnacht in. De kleuren overtroffen die van de kostbaarste edelstenen en zijn bladeren leken gemaakt van ragfijn spinneweb glimmend als damast.
De koningin wierp snel een blik in de kist en gaf de bode een kort knikje. Toen begaf ze zich naar de kleinste en hoogste torenkamer. Daar sloot ze zich op. Pogingen haar te overtuigen om naar buiten te komen mislukten. Uitendeijk gaf het personeel het op. Men vergat de koningin die ooit intelligent , beeldschoon en rijk was. De bloem bleef in zijn zilveren kist liggen.
En ook die vergat men.
